klein propje mens..

Gisteren reed ik langs mij oude stageplek, een psychiatrische instelling. Naast het stoplicht ontdekte ik in ene een jongen op de grond die zich helemaal klein gemaakt had tot een klein propje mens.

Ik herkende hem.

Dat had me zo aangegrepen destijds.. Een jongen van nog geen 25, helemaal van de wereld. Kon alleen nog maar frummelen met zijn handen en heel hoog lachen..de hele dag door. Knalpsychotisch opgenomen op een gesloten afdeling.

Dat is zo iemand die nog wel eens door mijn hoofd heen spookt. Je kan het je bijna niet voorstellen. Iemand die ooit normaal gefunctioneerd heeft. Een opleiding gedaan heeft of een goede baan gehad heeft, met vrienden omging, wellicht een mooi sociaal leven had en dan gaat het op een gegeven moment zo gruwelijk fout..

Gelukkig is er dan nog zoiets als een psychiatrische instelling met alle hulpmiddelen en hulpverleners van dien. Maar toch, wat erg..hoe alleen zul je je dan alsnog niet voelen als je zo van de wereld en in jezelf gekeerd bent?


Let's hope for the best