Goede voornemens

Net als ieder ander heb ik natuurlijk ook goede voornemens, maar soms ook goede voorgevoelens.

Gistermiddag heb ik wel 2 uur lang gewandeld met Boeffie in het Twiske. Het was heel stil in het natuurgebied en het enige wat ik hoorde was het getjilp van vogeltjes. Alle ruimte en praktisch niemand die ik tegenkwam.
In de verte zag ik een dikke zwart witte kater lopen. Uiteraard knielde ik en riep ik hem. De kater was een stoere kater want hij trotseerde zo blaffende Boeffie en met een boogje liep hij om hem heen. Hij gaf mij kopjes en ik hem aaitjes. Ik sprak tegen hem en hij antwoordde met gespin. Na een paar minuten vonden we het wel genoeg en gingen we ieder een eigen kant op.

Ik liep langs een slootje en zag twee meeuwen achter elkaar aan vliegen en ik vond een prachtige oester die ik meegenomen heb.

Ik vervolgde mijn weg en zag een vliegtuig voorbij vliegen hoog in de lucht. Ik stelde me voor hoeveel mensenlevens daar wel niet in zouden zitten en of iemand me misschien wel zou kunnen zien staan daar ver beneden.

Even later liep ik langs een stukje bos en met weemoed dacht ik terug aan de geheime hut die ik daar vroeger had met een vriendje en hoe te gek ik die boom toen vond. Dat ik het echt als een bedekkend huisje zag. Hoe we als kleintjes over het ijs heen liepen naar de geheime hut toe.

Ik keek naar het water en herinnerde me hoe ik eens jaren terug was omgeslagen met een kano en hoe de sensatie was van het ineens zomaar onder water zijn.

Ik dacht terug aan mijn voorvaderen en aan mijn vorig jaar overleden oom. Hoe zij één met de natuur waren en dagelijks met een bootje door het Ilperveld vaarden als vissers zijnde. Hoe zou dat geweest zijn? zo alleen midden in zo'n watergebied. Zij moeten ook alle vogels gehoord hebben en het alleen zijn ervaren hebben.

Op de dijk zag ik mijn ouderlijk huis aan de overkant liggen. Mooi, mooi, rood gek huisje met de Wolkendraak van mijn vader en een kleurige windmolen op de nok van het dak. Wat het een voorrecht is om daar te wonen en wat andere mensen wel niet zullen fantaseren over het vreemde hans en grietje huisje daar aan de overkant van het water.

Ik zag mijn woonbootje verscholen liggen aan de zijkant van het huisje, omhuld met struiken. Afgezonderd van de wereld van de anderen. Maar wel míjn wereldje.

Mijn toch best wel mooie wereld. Zo slecht is het allemaal nog niet. Zo slecht is het allemaal nog niet.

Ik mag best tevreden zijn.