Vreemde ontmoeting

Het leven is hard, dat weet ik inmiddels wel.
Genoeg meegemaakt ter afsluiting van dit jaar, dit moeizame 2006, om hier nu wel zeker van te zijn.

Ik denk dat ik dan ook wel allang genoeg redenen heb gehad om mijn kop te laten hangen en dagen niet meer uit bed te komen.

Met dit in gedachten reed ik gistermiddag op de brommer door de stad heen. Ik kwam aan bij een zebrapad. Daar stond een man op het punt om over te steken. Hij keek mij met een onzekere blik aan, waarop ik rustig afremde en hem met een glimlachje gebaarde dat hij gerust over kon steken.
De man strompelde vervolgens met moeite over het zebrapad heen, zijn beide benen stonden scheef en zijn rug stond gebogen. Ik keek naar hem en het schoot even door mijn gedachten heen dat zijn moeizame manier van lopen veel weg had van hoe ik de afgelopen tijd emotioneel gezien door het leven ga.

Tot mijn verbazing liep de man niet door, maar kwam regelrecht op mij af gelopen. Hij keek mij recht in mijn ogen aan. Ik werd er een beetje onrustig van. Maar alles was goed..

Toen hij mij eenmaal bereikt had, pakte de man mijn onderarm stevig vast. Er verscheen een grote brede glimlach op zijn gezicht.
Met grote ogen keek hij me recht aan en zei me dat ik er echt wat van moest gaan maken dit aankomende jaar, dat ik mijn kop niet mocht laten hangen en dat wij er allebei vertrouwen in moesten hebben. Nog even kneep hij zachtjes in mijn arm en indringend zei hij me op een bijna fluisterende manier 'alles komt goed! ALLES KOMT GOED. Heb vertrouwen meisje...'
Ik voelde spontaan een golf van emotie door mijn lijf heen gaan. Daarop pakte ik zijn arm ook vast en zei hem met een even zo grote glimlach 'dat beloof ik....doe jij hetzelfde'.
Hierop knikte de man en we wenste elkaar fijne dagen toe waarna hij zijn weg vervolgde en ik ook weer verder reed.

Wat een mooie ontmoeting met een vreemde. Zomaar midden in de stad. Maar het was alles wat ik even nodig had op dat moment. Alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Ik vond het prachtig.


Dat zijn toch de kleine fijne dingetjes in het leven die je zomaar overkomen. Dan heb je de dag daarvoor nog één van de meest afschuwelijke nachten van je leven gehad en dan is daar opeens een totaal onbekende die zich zo over je ontfermt.


Dank je wel vreemdeling..ik zal mijn uiterste best doen om mijn belofte waar te maken.

Beetje verliefd

Oh my....ik heb net een documentaire op de VPRO zitten kijken. En WOW wat een uhh...interessante man. Ik werd spontaan een beetje verliefd ;).

Joepie, ik ben er helemaal vrolijk van geworden.


http://www.cripplecrow.com/

http://www.vpro.nl/programma/ram/afleveringen/17943609/items/17616655/

Goede voornemens

Net als ieder ander heb ik natuurlijk ook goede voornemens, maar soms ook goede voorgevoelens.

Gistermiddag heb ik wel 2 uur lang gewandeld met Boeffie in het Twiske. Het was heel stil in het natuurgebied en het enige wat ik hoorde was het getjilp van vogeltjes. Alle ruimte en praktisch niemand die ik tegenkwam.
In de verte zag ik een dikke zwart witte kater lopen. Uiteraard knielde ik en riep ik hem. De kater was een stoere kater want hij trotseerde zo blaffende Boeffie en met een boogje liep hij om hem heen. Hij gaf mij kopjes en ik hem aaitjes. Ik sprak tegen hem en hij antwoordde met gespin. Na een paar minuten vonden we het wel genoeg en gingen we ieder een eigen kant op.

Ik liep langs een slootje en zag twee meeuwen achter elkaar aan vliegen en ik vond een prachtige oester die ik meegenomen heb.

Ik vervolgde mijn weg en zag een vliegtuig voorbij vliegen hoog in de lucht. Ik stelde me voor hoeveel mensenlevens daar wel niet in zouden zitten en of iemand me misschien wel zou kunnen zien staan daar ver beneden.

Even later liep ik langs een stukje bos en met weemoed dacht ik terug aan de geheime hut die ik daar vroeger had met een vriendje en hoe te gek ik die boom toen vond. Dat ik het echt als een bedekkend huisje zag. Hoe we als kleintjes over het ijs heen liepen naar de geheime hut toe.

Ik keek naar het water en herinnerde me hoe ik eens jaren terug was omgeslagen met een kano en hoe de sensatie was van het ineens zomaar onder water zijn.

Ik dacht terug aan mijn voorvaderen en aan mijn vorig jaar overleden oom. Hoe zij één met de natuur waren en dagelijks met een bootje door het Ilperveld vaarden als vissers zijnde. Hoe zou dat geweest zijn? zo alleen midden in zo'n watergebied. Zij moeten ook alle vogels gehoord hebben en het alleen zijn ervaren hebben.

Op de dijk zag ik mijn ouderlijk huis aan de overkant liggen. Mooi, mooi, rood gek huisje met de Wolkendraak van mijn vader en een kleurige windmolen op de nok van het dak. Wat het een voorrecht is om daar te wonen en wat andere mensen wel niet zullen fantaseren over het vreemde hans en grietje huisje daar aan de overkant van het water.

Ik zag mijn woonbootje verscholen liggen aan de zijkant van het huisje, omhuld met struiken. Afgezonderd van de wereld van de anderen. Maar wel míjn wereldje.

Mijn toch best wel mooie wereld. Zo slecht is het allemaal nog niet. Zo slecht is het allemaal nog niet.

Ik mag best tevreden zijn.

Ouwe lul

Gisteravond merkte ik het voor de zoveelste keer. Het is waar:
ik word een ouwe lul.

(Ik weet dat het in dit geval in de vrouwelijke variant hoort te zijn, maar dat vind ik dan weer niet leuk).

De laatste maanden gebeurt het elke keer weer. Ik ga stappen en sta welgeteld een uur op de dansvloer en dan heb ik het in één klap volledig gehad. Dan wil ik alleen nog maar uit die pokkeherrie vandaan en ergens rustig zitten met mijn biertje of wijntje. Sigaretje erbij en dan mensen kijken gevuld met wat geklets.

Het liefst ook eigenlijk geen geklets, maar echte gesprekken. Niet van dat nonsens café geouwehoer, maar echt iets interessants.

Zie je nou wel....

Vroeger was dat nog wel even anders. Dansen tot 4 uur snachts tot ik totaal bezweten was en gewoonweg niet meer kon. En als het zo uitkwam nog even staan zoenen midden op de dansvloer.

Werkelijk, wat een nonsens vind ik dat nu. Hou toch op.

Nee tegenwoordig wil ik naar leuke optredens, beetje ouwe rock en roll met een paar goeie oude ballads er doorheen zodat deze ouwe lul nog een beetje romantisch schuivelen kan.

Of misschien wat minder roken en wat meer sporten?... brr...sport...eigenlijk vind ik spot een beter woord voor zoiets hoor.
Hier op de dijk zien we wel eens van die figuren joggen in de volle tegenwind en vieze motregen, compleet in tenue. Ik snap daar werkelijk niks van.
Ik heb de discipline niet. Weleens geprobeerd hoor met een vriendin samen. En dan maar hollen in het Twiske op een vlot drafje. Geloof me, ik zie er uit als een Freggle als ik ren. Ik wil het ook wel eens voor de gein doen, dat rennen. Heb altijd de lachers op mijn hand dan.
Maar afin, dat hollen met een vriendin eindigde dan elke keer weer op een bankje druk kletsend over van alles (relatieproblemen en mannen favoriet). Totdat je op een gegeven moment ontdekt dat het begint te schemeren en het wordt best koud ineens. Dan is het rustig terugwandelen. Weer niet gelukt. Helaas.

Nu heb ik van de zomer een racefiets aangeschaft. Prachtig ding. Het ziet er ontzettend sportief uit. Maar na 2 keer een half uurtje fietsen waarna ik meteen met een knalrood hoofd op bed ben gaan liggen en totaal bek af was, begon het te regenen. En sindsdien is het regenachtig gebleven. ... echt waar...
Dus dan maar weer op de brommer. En dan maar meer kroegjes dan clubs bezoeken..