Stom.

Oke ik ben in een vervelende bui.

Ik wil namelijk zo graag aan de slag als kunstzinnig therapeut! Therapie geven dmv tekenen, schilderen en boetseren, that is..

Maarja dat gaat niet zo één, twee, drie.

En nu ben ik alweer een paar uur (!!!) aan het wachten op Rembrandt zodat we samen naar Leiden kunnen tuffen om daar foldertjes e.d. over kunstzinnige therapie te gaan halen. Die foldertjes ga ik dan bij mijn open sollicitatie brieven voegen, want veel instellingen kennen het beroep niet. En het is nu juist zo'n mooi beroep! Potjandorie.

En ik moet me niet zo druk maken. Ik heb maandag en woensdag weer eens migraine gehad. Dat is echt verschrikkelijk. Net alsof er een een mes in je hoofd gestoken zit, zo'n pijn! Ik kan dan niks anders doen dan overgeven van de duizeligheid en in het donkerste kamertje gaan liggen met een zonnebril op. Het kleinste beetje licht gaat dan nog dwars door mn schedel heen namelijk. Sinds september heb ik last van migraine. Daarvoor nooit gehad. Maar in september begonnen met een hele zware stage in de psychiatrie en daarna de horror van het schrijven van een scriptie met 3 wijv...pardon..meisjes. En stop maar eens 4 vrouwen bijelkaar 5 maanden lang, praktisch non-stop. Dat is bijna vragen om een fikse catfight. En zeker met die WIJVEN. Bah. Stelletje oncreatieve zoutloze veilig grijs en beige dragende leeghoofden waren dat. En ik mis mijn beste vriendje. Als de hel. Ik wil hem knuffelen en dansen de hele nacht door! :)

Oh daar is rembrandt. Off to Leiden.

Daar is de zomer weer! Laat de sproeten maar komen!!

Het zonnetje schijnt en ik zit hier tevreden te zijn :).


Kopje koffie erbij, sigaretje en Ten Years After aan. (Ik raad iedereen aan om het album 'Undead' eens te gaan beluisteren; word je geheid vrolijk van :).

Ik heb mijn eerste nachtje alleen op de woonboot vannacht overleefd. Het was even spannend, zo in het donker in mijn eentje, maar radio 1 heeft me knus de nacht door geholpen.

Zodirect op naar de pont met de brommert om daar oppervriendinnetje Ayala op te halen. We hebben het voornemen om vanavond een hoop zieke films te gaan kijken en rode wijn te drinken.
Maar nu moet ik gauw weg, anders kom ik te laat. En dat kunnen we niet hebben natuurlijk!

Hoera, positieve energie! Wees welkom :D

taart

Ik ben zaterdag uit geweest. Met Ayaal samen.
Jungle, drum & bass. En wat was het geval? Ik voelde me alsof ik 100 kg woog. Ik kon geen nummer volhouden met dansen. Jawel, of eigenlijk 'welnee'; ik heb geen conditie.

Het is treurig met mij gesteld.

Bovendien hoorde ik mijzelf zeggen dat ik 'vroeger' toen ik 16 was veel uitging op drum & bass en jungle. Waarop ik de jongen waar ik mee sprak hoorde vragen hoe oud ik dan wel niet was. 24 antwoordde ik. Hij was net 18 geworden.

En nu heb ik spierpijn. En niet zo'n beetje ook.


Gelukkig kwam er nog een hele goede vriend van mij om 2.45 uur binnen lopen, waarna we de rest van de avond als 3 ouwe lullen beschonken met onze konten tegen elkaar aan hebben staan dansen.


Het moet toch niet erger worden..

Nare droom

Het zal wel in het weer zitten ofzo, maar ik heb vannacht ook heel eng gedroomd! (met 'ook' bedoel ik; zie Hannah's blog maar..).

Ik zat op een trienstation met mijn moeder samen en we hadden het heel gezellig met zijn tweetjes. We zaten op de rand van het perron te kletsen. Aan de overkant van het perron zagen we een groepje alternatief uitziende pubers, zoals een punker met een knalrode hanenkam enzo. Mijn moeder zei dat ze het grappig vond om van die extreem uitziende jongeren te zien in zo'n boerengat (jawel, we zaten blijkbaar op het station van een boerengat). Ik antwoordde dat het juist in van die kleine plaatsen veel voorkwam dat pubers zich zo extreem kleedden om zich af te zetten tegen het gangbare boerenleven.

Op dat moment zag ik in ene een jongen lopen die ik van de middelbare school ken (hij was op de middelbare school altijd de pispaal en niemand vond hem aardig).Hij had een heel kleurig tie-dye shirt aan en had een enorm gelukkige en tevreden glimlach op zijn gezicht. Hij zag er zo gelukkig uit!

Hij liep recht op ons af en sprong van het perron aan de overkant af en liep het spoor op om aan de overkant te komen. Hij bleef constant die grote glimlach houden. Hij keek recht vooruit en liep met van die typsiche grote stappen die hij op de middelbare school al had.

Maar toen...hij was bíjna bij het perron aangekomen. Hij hoefde in feite alleen nog maar het perron op te springen. In ene zag ik dat er een trein aankwam.

De trein reed zo over hem heen!

Met een enorme ruk verdween hij met een noodgang onder de trein. Pastboem!

Ik schrok me dood! Ik begon vreselijk te huilen en te trillen en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik liep totaal overstuur naar een telefoon die aan de muur hing op het station en probeerde het alarmnummer in te toetsen maar ik was zo erg aan het trillen dat het me niet lukte. Ik zag hoe ik telkens 0112 en 11112 intoetste. Toen draaide ik me om maar ik durfde niet naar beneden te kijken, want ik vond het zo verschrikkelijk!! Hij was net zo gelukkig en tevreden en dan in ene komt er een trein aan die hem zo in een enorme snelheid doodde!!

En jawel toen schoot ik wakker. Mijn gezicht zat vol met tranen en mijn ogen waren zeiknat. Ook voelde mijn borstkas totaal vermoeid.
Normaal gesproken ligt mijn vriend naast me maar ik was vannacht niet bij hem. Als ik dat vermoeide gevoel in mijn borstkas heb vertelt mijn vriend altijd hoe ik heb liggen jammeren en onregelmatig heb liggen ademen in mijn slaap. Dus dat zal nu ook wel het geval zijn geweest.

Ik weet dat het een droom was en niet echt, maar ik ben er toch een beetje ondersteboven van.

Stom he?

klein propje mens..

Gisteren reed ik langs mij oude stageplek, een psychiatrische instelling. Naast het stoplicht ontdekte ik in ene een jongen op de grond die zich helemaal klein gemaakt had tot een klein propje mens.

Ik herkende hem.

Dat had me zo aangegrepen destijds.. Een jongen van nog geen 25, helemaal van de wereld. Kon alleen nog maar frummelen met zijn handen en heel hoog lachen..de hele dag door. Knalpsychotisch opgenomen op een gesloten afdeling.

Dat is zo iemand die nog wel eens door mijn hoofd heen spookt. Je kan het je bijna niet voorstellen. Iemand die ooit normaal gefunctioneerd heeft. Een opleiding gedaan heeft of een goede baan gehad heeft, met vrienden omging, wellicht een mooi sociaal leven had en dan gaat het op een gegeven moment zo gruwelijk fout..

Gelukkig is er dan nog zoiets als een psychiatrische instelling met alle hulpmiddelen en hulpverleners van dien. Maar toch, wat erg..hoe alleen zul je je dan alsnog niet voelen als je zo van de wereld en in jezelf gekeerd bent?


Let's hope for the best